Załączniki Krajowe
Projektując dowolną konstrukcję budowlaną należy stosować załącznik krajowy tego państwa, na terytorium którego będzie się ona znajdowała.
Różnice w stosowanych zasadach projektowania konstrukcji wynikające z odmiennych warunków geograficznych, geologicznych, klimatycznych, a także różnych wymagań formalnych dotyczących wznoszenia obiektów w poszczególnych państwach Unii Europejskiej, wpłynęły na potrzebę uwzględnienia tych uwarunkowań w europejskich normach projektowania. Uczyniono to poprzez wskazanie konkretnych punktów w Eurokodach (łącznie ponad 1500 Nationally Determined Parameters* w całym zestawie), w których za pośrednictwem postanowień krajowych zapisanych w załącznikach krajowych, komitety normalizacyjne państw członkowskich mogą dostosować ustalone zapisy normowe, tj.:
-
- dokonać wyboru spośród podanych wartości, klas, procedur alternatywnych,
- sprecyzować wartości obciążeń klimatycznych i innych parametrów, których wartości norma celowo nie podaje,
- zadecydować o konieczności stosowania załączników informacyjnych do poszczególnych norm,
- przywołać informacje uzupełniające.
Projektując dowolną konstrukcję budowlaną należy stosować załącznik krajowy tego państwa, na terytorium którego będzie się ona znajdowała.
Uwaga: brak załącznika krajowego i brak informacji, że w występujących w normie NDP należy stosować wartości zalecane, oznacza, że przyjęcie uzasadnionych wartości NDP jest zadaniem projektanta.
Dotychczas opracowano załączniki krajowe do 48 spośród 58 części Eurokodów wprowadzonych do zbioru Polskich Norm. Lista Eurokodów dla których nie opracowano załącznika krajowego:
- PN-EN 1991-2, PN-EN 1995-2, PN-EN 1997-2 oraz PN-EN 1999-1-2
- sześć części Eurokodu 8 wprowadzonego bez tłumaczenia (normy w języku angielskim).